KORWETY

 

Przedstawienie "Corvette" z traktatu Giovanni Battista Galiberto- 1650. 

Opisy mistrzów z XVI-XVII wieku pokazują, że „corvetta” najbardziej przypomina znane nam dziś „terre à terre”, a do nauki tego manewru początkowo stosowano „posate” (element, który dziś najbardziej przypomina „lewade”) – było to uniesienie przodu konia w zebraniu i osadzoniu go na zadzie, ale bez utrzymywania go w powietrzu przez dłuższy czas (Corte; Galiberto; Massari; Siliceo; Solleysel; Simoncelli; Macetti). Jeśli koń był w stanie wykonać kilka „posat” z rzędu z niskimi skokami tylnych nóg, nazywano to już „corvette”- korwetowaniem (Caracciolo; Gamboa; Guillet; Rossermini; Cinquini).

Przedstawienie "Posata" z traktatu Giovanni Battista Galiberto- 1650. 

 Polski anonimowy autor w XVII wieku pisze "(...) koń przodkiem w przód, a potem zadem w skoku krótkie, abo ciasnem poskakiwać, to jest korwetować będzie."

Jerzy Dzieduszycki w 1705 odradza uczenia "korwetów polskich", gdyż nieumiejętny jeździec psuje i narowi konia w ten sposób i zaleca ten element jedynie koniom dobrze wyćwiczonym.

„Corvette”, czyli „Korwety” zostały opisana jako: „e mantenendo pesole, et a comando, si balla sù l'anche, e sù le braccia” – (utrzymując zawieszenie na komendę, koń tańczy na zadzie i przednich nogach) (Caracciolo). Guillet z kolei opisał ją jako: „Corvette, son salti d'un altezza mediocre, che il cavallo fà portando primieramente i due piedi d'avanti in Aria, & i due piedi di dietro, seguendo con un egual cadenza, di modo, che l'Anche incalzando unitamente doppo che i piè d'avanti hanno toccato terra per riprese continuate, e regolate” – („Corvetta” to skoki średniej wysokości, które koń wykonuje, najpierw unosząc przednie nogi, a potem tylne, z równą kadencją, tak aby zad podążał jednolicie za przednimi nogami po ich dotknięciu ziemi, przy ciągłym i umiarkowanym rytmie).

Wyjaśnienie "Korwetowania". A- w pierwszej fazie koń podnosi przednie nogi. B- w kolejnej fazie koń dostawie tylne nogi w niskim podskoku.

„Korwety” powinny być wykonywane „szybko i nisko”, 10-12 razy z rzędu (Corte; Massari). Autorzy wspominają także, że „korwety” mogą być wykonywane do przodu, do tyłu i na boki (Caracciolo; Galiberto; Pluvinel; Siliceo; Aquino). Zwracają też uwagę, że koń bojowy nie powinien znać korwetowania, ponieważ sprawia ona, że koń staje się „ciężki”, a jej użycie w walce może być niebezpieczne dla jeźdźca (Corte; Palmieri; Pluvinel; Macetti). Niemniej Simoncelli uważa, że „korwety” są przydatne nie tylko na pokazy, ale również w walce.

Mistrzowie opisywali różne rodzaje „korwet”. Galiberto wyróżniał trzy – „corvetta à terra”, „à mezz’aria” oraz „corvetta raddoppiata”. Gamboa wyróżniał „corbetta scorsa” i „ribattuta”. Simoncelli opisywał dwa typy – „semplici” oraz „ribattute”. Cinquini wymieniał „corvette”, „corvette ondeggiando” i „corvette aggruppate”.

„Corvetta” i „posata” są ćwiczeniami wstępnymi do „szkoły nad ziemią” (tutta area) (Siliceo; Cinquini).

"Korwetowanie" wykonane przez Marcin Ruda i konia- Abin